Sam problem cyberprzestrzeni, obecności w niej pokolenia najmłodszych nie jest zagadnieniem, które można po prostu rozstrzygnąć, rozwiązać, zniwelować. Takie ewentualne próby byłyby przejawem naiwności i braku kontaktu z rzeczywistością. Lektura książki daje nieodparte wrażenie, że istnieje rzeczywistość, która może nas poprowadzić do najwspanialszych możliwości rozwojowych. Jednak, pozostawiona bez jakichkolwiek pedagogiczno-humanistycznych oględzin i aksjonormatywnego ujarzmienia najprawdopodobniej obróciłaby się przeciwko nam. Cieszy fakt, że czytelnik otrzymuje tak zaawansowane merytorycznie narzędzie dla takich właśnie możliwych – i całkiem prawdopodobnych w pozytywne skutki – namysłów i działań. dr hab. prof. AJP Paweł Prüfer Monografia wieloautorska "Cyfrowe dzieci" pokazuje szeroki wachlarz obrazów dzieci, społeczeństwa i edukacji wraz z próbą ich przeanalizowania z różnych perspektyw teoretycznych i empirycznych. W publikacji podkreślane są globalne i lokalne oblicza rozwoju dziecka, jego relacji z otoczeniem społecznym (swoistej przestrzeni edukacyjnej), jak również współczesne przemiany teorii i praktyki edukacyjnej (w poszczególnych rozdziałach prezentowana jest edukacja jako dziedzina zabezpieczania potrzeb społeczeństwa – jako całości, oraz jako sfera zaspakajania specyficznych potrzeb indywidualnych). Można odnieść wrażenie, że szczególnym zamiarem i istotną perspektywą teoretyczno-empiryczną (uwidaczniająca się również w układzie książki) jest ta, którą określić można jako społeczno-aksjologiczną. Autorzy, oprócz głęboko i poprawnie metodologicznie poczynionych analiz, przybliżają treści o charakterze refleksyjno-przeglądowo-opisowym, jak i takie, które mają służyć rozwojowi teorii – zwłaszcza z obszaru pedagogiki społecznej. dr hab. prof. UZ Mirosław Kowalski Książka jest przykładem rzetelnej diagnozy zjawiska. Na pozytywne podkreślenie zasługuje rozległa aktywność badawcza i analityczna wszystkich autorów opracowania, tym bardziej że analiza wniosków i wyników wypływających z badań ma duże znaczenie diagnostyczne i prakseologiczne. Autorzy są nie tylko teoretykami, ale także i praktykami społecznymi, obserwującymi dane zjawiska społeczne, szczególnie w sferze zagadnień związanych z juwentologią i cyberprzestrzenią. Łączą przy tym kilka ról przypisywanych naukowcom w dziedzinie nauk społecznych, w tym rolę badacza zjawisk społecznych, praktyka, a także dydaktyka, o czym się można przekonać czytając konkluzje. dr hab. prof. PRz Eugeniusz Moczuk Przedstawiona monografia jest interesująca z poznawczego i badawczego punktu widzenia. Zawarte w niej treści w znaczącej mierze oparte na wynikach z dużego projektu badawczego stanowią cenne źródło wiedzy dla pedagogów, wychowawców, rodziców. Monografia została napisana bardzo przystępnym językiem, bogato wzmocniona materiałem ikonograficznym, co sprawia, że zapewne znajdzie zainteresowanie wśród czytelników. dr hab. prof. WSB Marek Walancik

Publikacja obejmuje dwa kluczowe problemy - narkotyki i dopalacze oraz zaburzenia będące następstwem kompulsywnego używania nowych technologii. Dobór problemów - przy całej wadze takich zjawisk, jak palenie tytoniu, e-papierosy, alkohol, hazard - nie jest przypadkowy, wynika bowiem z oceny sytuacji w realnych środowiskach młodzieżowych Wielkopolski, Podlasia, Mazowsza, ziemi lubuskiej i ziemi łódzkiej. Ale ujęcie zagadnienia uzależnień tylko w perspektywie społecznych, biologicznych czy psychologicznych uwarunkowań byłoby uproszczeniem, stąd w części pierwszej odnosimy się do zagadnień "wyższych", związanych z nowymi modelami życia społecznego, problemów antropologicznych i etycznych, bez których trudno zrozumieć fenomen rozwoju zaburzeń i uzależnień w ponowoczesnym świecie.

Opracowanie adresowane jest przede wszystkim do pedagogów szkolnych, nauczycieli, osób zajmujących się pracą z młodzieżą a także dla studentów kierunku pedagogika, zwłaszcza specjalności pedagogika społeczna, pedagogika resocjalizacyjna i pedagogika penitencjarna. Mamy nadzieję, że zainteresuje ono również słuchaczy innych kierunków (psychologii, socjologii) oraz młodych pracowników naukowych zajmujących się diagnozą i analizą zaburzeń wychowawczych i uzależnień. Publikacja powstała we współpracy z Akademią Humanistyczną im. A. Gieysztora.

Atutem podręcznika jest lokalizacja tematyki zachowań ryzykownych i uzależnień w szerokim kontekście antropologiczno-kulturowym. Jak trafnie podkreślają autorzy, zaburzenia i uzależnienia oraz sytuacje ryzyka są cechą immanentną współczesnych czasów, wielkiego przyspieszenia, nieustannej zmiany, ciągłego ruchu, presji mediów i ogromnych wpływów rynku konsumpcji, zwłaszcza wszechobecnej reklamy. Publikacja zawierając w sobie pedagogiczne, psychologiczne oraz socjologiczne rozważania nad zachowaniami problemowymi i uzależnieniami młodego pokolenia opisuje uwarunkowania zjawisk z całą gamą ich kontekstów. Opisuje także fenomen patologii społecznych oraz uzależnień z ich specyfiką, a także, co istotne, koncentruje swoją uwagę nie tylko na czynnikach ryzyka, ale przede wszystkim na czynnikach ochronnych, różnych strategiach ukierunkowanych na dobrostan. ks. dr hab. Roman Bogusław Sieroń, prof. KUL

"To opracowanie, które winno się stać zadekretowaną i absolutnie obowiązkową lekturą dorosłych, a przede wszystkim pedagogów i nauczycieli. Autorzy donoszą tu bowiem o sprawach, których nie da się już przemilczeć, obejść i zmarginalizować. Praca jest znakomita, dopracowana i profesjonalna. Napisana językiem, który wzmacnia jej przesłanie poprzez swoją "lodowatość" i niewątpliwy obiektywizm. Publikacja stawia też meta pytania: dlaczego człowiek dobrowolnie pozbawia się samokontroli, dlaczego zło jest źródłem bogactwa, dlaczego młodzież daje się uwieść patologii?" prof. zw. dr hab. Aleksander Nalaskowski "Niezwykle rzetelna, aktualna i profesjonalnie przygotowana praca, będąca dowodem wielkiej wiedzy i erudycji autorów. To nie tylko znawcy problematyki narkomanii, ale także autentyczni pedagodzy i wychowawcy ukazujący narkotyki, dopalacze i świat przestępczości narkotykowej jako jedno z największych zagrożeń młodzieży." dr hab. Tadeusz Sakowicz

Termin kultura studencka odnosi się do całego szeregu formalnych i nieformalnych praktyk, wartości oraz postaw, które określa się jako charakterystyczne dla życia w trakcie studiów uniwersyteckich. Choć definicyjnie możemy się spierać nad różnymi wyznacznikami tej charakterystyki, to kluczowe jest tutaj coś innego. W zasadzie różne formy kultury studenckiej wykształciły się nieomalże jednocześnie wraz z pierwszymi uniwersytetami i ukształtowaniem się szkolnictwa wyższego. Zasadniczo jednak okres jej właściwego tworzenia się możemy lokować w momencie, kiedy szkolnictwo wyższe staje się szkolnictwem masowym, dostępnym każdemu. Zniesienie ograniczeń w tym względzie powoduje, że kultura ta dotyczy na tyle dużej liczby osób, że zaczynamy postrzegać ją właśnie jako swoistą kulturę czy wręcz subkulturę […]. W sensie ogólnym rozumiemy kulturę studencką jako rozciągniętą pomiędzy dwoma punktami. W zależności od tego, do którego punktu w danym momencie ciągnie, charakteryzuje się naciskiem na inne swoje środki wyrazu. Z jednej strony takiej osi mielibyśmy instytucjonalną kulturę studencką, a z drugiej – spontaniczną kulturę studencką. Ta pierwsza charakteryzowałaby się albo wysokim stopniem związków z władzą, jak miało to miejsce w PRL, albo związkiem z instytucjami życia pozastudenckiego, gdzie kulturę studencką rozumielibyśmy jako przygotowanie do tego życia. Spontaniczna kultura studencka, jak można by to określić, wskazywałaby raczej na te obszary studenckiej kultury, które wymykają się instytucjonalnym ramom. Do takich praktyk należałoby np. uczestnictwo w działaniach politycznych wykraczających poza instytucjonalne formy lub przeniesienie wzorców kontrkulturowych do kultury studenckiej […]. Założeniem naszej publikacji było pokazanie wzajemnych relacji, związków i napięć między tymi dwoma porządkami. Studencka kultura instytucjonalna w PRL z jednej strony pozostawała bardzo często w opozycji do kultury spontanicznej. Z drugiej strony jednak często studenckie instytucje pełniły funkcję parasola ochronnego wobec różnorakiej działalności, która mogła być uznana za związaną z kulturą spontaniczną. O ile nie wręcz z opozycją wobec władzy. W książce nie tylko chcieliśmy ukazać te wspomniane napięcia, ale także próbować scharakteryzować główne obszary studenckiej aktywności. Ze Wstępu

Publikacja "Administracja rządowa i samorządowa w Polsce" zawiera skondensowaną wiedzę i rozwiązania służebne dla poznania ustroju polskiej administracji publicznej, jej organizacji i funkcjonowania. Może stać się przydatna do zgłębiania zasobu wiedzy i umiejętności studiujących problemy administracji. Publikacja powstała we współpracy z Wyższą Szkołą Administracyjno-Społeczną w Warszawie.

Przed przystąpieniem do pisania pracy naukowej – pracy magisterskiej, pracy doktorskiej, artykułu naukowego czy też książki naukowej – konieczne jest zrozumienie sensu całokształtu i składników szeroko pojętej metody naukowej, uzyskanie odpowiednich umiejętności praktycznych, nawyków do pracy badawczej i pisarskiej, stwierdza Józef Pieter, prowadząc następnie w swym dziele "Ogólna metodologia pracy naukowej" szereg rozważań, pojęć i przykładów odnoszących się zarówno do publikacji wyników, jak i poprzedzających ich badań. Oto najważniejsze etapy tej drogi, poszerzone o rozważania innych uczonych o twórczości, publikacjach naukowych i naukowcach.